ডিচেম্বৰ ২০০৮ ৰ কথা । তেতিয়া এম.এছ.চি থাৰ্ড চেমত । ২৩ তাৰিখে নেট এক্সাম । ২০০৮ ৰ জুনৰ পৰীক্ষাটোত লগত তিনিজনে JRF পাই থৈছে । অশ্বিনী, অপুৰ্ব আৰু প্ৰদ্যুম্ন । গতিকে পৰীক্ষাটোৰ প্ৰতি থকা ভয়ভাৱ বহুত পৰিমানে আতৰি গৈছে । জুনৰ ৰিজাল্টৰ পাছত তিনিওজন আমাৰ বাবে অতি বিশিষ্ট ব্যক্তি । আমি তেওঁলোকৰ পৰা টিপছ লৈ প্ৰিপাৰেচন কৰি আছো ।
মোৰ প্ৰিপাৰেচনৰ মানে পুৰণা কুৱেচন পেপাৰ চল্ভ কৰা । লগৰ বি.বৰুৱা কলেজত ডিগ্ৰী পঢ়ি অহা কেইজন আমাৰ মেন্টৰ । তেওলোকৰ হাতত থাকা আঠখনমান পেপাৰ জেৰক্স কৰি লৈছো । কাকতি ছাৰ ডিপাৰ্টমেন্টৰ লাইব্ৰেৰীৰ ইনচাৰ্জ । ছয়খনমান কিতাপ ইচু কৰাই লৈছো । ৰুমমেট গনেশৰ হাততো সমসংখ্যক কিতাপ । পেপাৰত প্ৰশ্ন চাই কিতাপবোৰত উত্তৰ বিচাৰো ।
পৰীক্ষাৰ দিন আহিল । পান্ডু কলেজত চেন্টাৰ । তেতিয়া দুখন পেপাৰ থাকে । আগেবেলা ফাষ্ট পেপাৰ অবজেকটিভ । পাছবেলা চাবজেকটিভ পেপাৰ । ফাষ্ট পেপাৰ কোৱালিফাই কৰিলেহে ছেকেন্ড পেপাৰ চোৱা হয় ।
লাহে ধীৰে ফাষ্ট পেপাৰখনত ১৪০ টাৰ ভিতৰত ৫৫ টা কৰিলো । হাতৰ ঘড়ীটোলৈ চালো । এঘন্টা এতিয়াও আছে । কুৱেচন বুকলেটখন জপালো, কলমটো জেপত ভৰাই OMR শ্বিটখন ওলোটা কৰি থলো । জাদা লালচ নহী কৰনেকা । বাকী এঘন্টা এঙামুৰি লৈ , মুৰ খজুৱাই, ইফালে সিফালে চাই পাৰ কৰিলো ।
কিন্ত বাহিৰ ওলাই টেনচন হৈ গল । অপুৰ্বই ৮২ টা কৰিছে, চিনিয়ৰ এজনে ৮৮ , মুঠতে ৭০ ৰ তলত কোনেও কথাই কোৱা নাই ।
- অই কেইটা কৰিলি........... চিনিয়ৰ এজনে সুধিলে
- ৫৫ টা ......... মই কলো
- ধুৰ, তোৰ নহব, ৬০ তলত কাট অফ নাহেই, ঘৰলৈ যা, অহাবাৰ ভালকৈ দিবি........ চিনিয়ৰজনে এডভাইচ এটা দিলে
লগত আছিল চৌধুৰী, সিও ৬০ টা মানহে কৰিছে, তাৰো ৬-৭ টা মান ভুল হোৱাৰ সম্ভাৱনা । ব্ৰেকত পৰঠা খাবলৈ গলো । চবেই ডিচকাচ কৰি আছে । আৰু কেইটামান ভুল হোৱা যেন লাগিল ।
চৌধুৰীৰ লগতে আৰু কেইজনমান ছেকেন্ড পেপাৰ নিদিয়াকৈ ঘৰলৈ গলগৈ । মই এক্সাম হললৈ আহিলো ।
কুৱেচন বুকলেটখনত ৪৩ টা চাবজেকটিভ প্ৰশ্ন আছিল । তাৰে ১৪ টা কৰিব লাগে । প্ৰথমতে পেপাৰখন পঢ়ি জনাকেইটা চিলেক্ট কৰি ললো । তাৰপাছত লিখি গলো । এক মিনিটো মুৰ নাদাঙিলো , মানে পুৰা ফালি দিলো ।
তাৰপাছত এটাই চিন্তা, কেনেবাকে ফাষ্ট পেপাৰখনত সৰকি যাও, লাইফৰ গতি লাগি যাব ।
ফ্ৰেব্ৰুৱাৰী মাহত ফাৰ্ষ্ট পেপাৰৰ ৰিজাল্ট ওলোৱাৰ দিন । লগৰ প্ৰায় সকলোৱে ৰিজাল্ট চালে । আমাৰ লগৰ ছয়জনৰ ক্লিয়াৰ হৈছে । অপুৰ্ব, প্ৰদ্যুম্ন, হেমন্ত, পৰমাৰ্থ, জীৱন, ৰাহুল । আনন্দৰ পৰিবেশ এটা বিৰাজ কৰিছে ।
সকলো ঘৰাঘৰি যোৱাৰ পাছত সন্ধিয়া ডিপাৰ্টমেন্টৰ কম্পিউটাৰ লেৱত সোমালো । ইফালে-সিফালে চালো কোনোবাই চাই থকা নাই তো । চুকৰ কম্পিউটাৰ এটা খুলি চি.এছ.আই.আৰ ৱেৱচাইট উলিয়ালো । বহুত নম্বৰ ভৰি থকা পি.ডি.এফ এখন ওলাল । চাৰ্চ অপচনটোত ৰোল নম্বৰটো ভৰালো । ১০৩৪৭২ ।
তৰ্জনী আঙুলিটো এন্টাৰ বুটামটোৰ ওপৰত । হাৰ্টবিট বাঢ়ি গৈছে । বুকৰ ধপধপনি কাণেৰে শুনা পাইছো । ভৱিষ্যত, ভাল-বেয়া, চয়-নিশ্চয়, জয়-পৰাজয়, সুখ-দুখ সকলো যেন নিৰ্ভৰ কৰে এন্টাৰ বুটামটোৱে দিয়া ৰিজাল্টটোৰ ওপৰত ।
মই চকুদুটা মুদি দিলো । এন্টাৰ বুটামটো টিপি হাতদুখনৰে মুখখন ঢাকি ধৰিলো । হাৰ্টবিট তুংগত । লাহে লাহে চকুদুটা মেলি হাতৰ ফাকেৰে চালো ।
কম্পিউটাৰটোৰ স্কীনত নম্বৰ এটা হাইলাইট হৈ আছে , ১০৩৪৭২ ।
স্বতস্ফুতভাৱে হাৰ্টবিট নৰ্মেল হৈ পৰিল , হাতদুখন নিজে নিজ প্ৰসাৰিত হৈ চকীত দেহাটো আউজি পৰিল । প্ৰশান্তিত চকুদুটা মুদ খাই গল, এটা সন্টুষ্টিৰ হাহি, এটা স্বস্তিৰ নিশ্বাস ওলাই আহিল ।
এনে লাগিল যেন লাইফৰ ৯০% টেনচন কৰবাত নোহোৱা হৈ গৈছে ।
( ইউনিভাৰচিটীৰ দিনৰ মোৰ ইন্সপিৰেচন অপুৰ্ব, অশ্বিনী আৰু প্ৰদ্যুম্নলৈ কৃতজ্ঞতা । আনন্দৰ কথা যে তিনিওজন বৰ্তমান কলেজৰ শিক্ষকতাৰ লগত জড়িত )
No comments:
Post a Comment