(Chapter A - Subrata Nath )
লংকেশ্বৰ
১০.০৫.২০০৯
লংকেশ্বৰ
১০.০৫.২০০৯
প্ৰেমৰ আবেগত জ্বলি থকা
এটি বিশাল দাবানল
প্ৰবল উত্তাপত তাৰ
নিমেশত যেন ছাৰখাৰ হব
সম্পুৰ্ণ জগত
কিন্ত নোৱাৰে যে গলাব এটি
মনুষ্য হৃদয়
জুইকুৰা কি আজি
উত্তাপ বিহীন ?
নে দুৰ্মুল্য সেই কঠিন হৃদয়
উত্তৰ নাই আজি দাবানলৰ হাতত
এটি বিমৰ্ষ হৃদয়
স্তব্ধ যেন আজি জীৱনৰ বিকাশ
সদাহাস্য মুখখনিত
অপ্ৰাপ্তিৰ বেদনাৰ
প্ৰচন্দ নাচোন
সকলো থাকিও যেন একো নাই জীৱনত
মাথো নিৰুদ্বেগ দেখুওৱাৰ
এটি অদম্য চেষ্টা
কিন্ত ঢাকি ৰাখিব পাৰিব জানো
নিৰলে চিঞৰি উঠা অন্তৰাত্মাৰ
সেই গভীৰ কান্দোন ..... ?
নীলাভ কোটৰ আৱৰণত নিজকে লুকুৱাই ৰখাৰ প্ৰচেষ্টাত নিমগ্ন এটি খোলা অন্তৰ , আমাৰ ডি.আৰ শব্দটো নামৰ পৰা সংযোজনৰ পৰা সাৰ্থকতালৈকে নিস্বাৰ্থ (?) ভাৱে আগবাঢ়ি অহা হাতখনিৰ আঙুলিত আৱদ্ধ এটি কলমৰ মুখেদি বাগৰি অহা শব্দশৃংখল , বিশৃংখল ভাৱে সজ্বিত হব ধৰিছে তোমাৰ মেমোখনিৰ মসৃণ পৃষ্ঠাত, বিনা আদেশত কাগজ খিনি নষ্ট কৰা কাৰণে মই ক্ষমাপ্ৰাৰ্থী ।
ৰসায়ণ পন্ডিতৰ দলত বহি আছিল সেই দিনা এক বৃহদাকাৰ পুৰুষ । নাকৰ ওপৰত মোতকৈও গধুৰ এচি শকত বিতচকু যাৰ ওজন সহিবলৈ যেন তেখেতৰ দেহাৰ সৃষ্টি , প্ৰথম দৃষ্টিত ভাৱিছিলো কিতাপ পঢ়ি চকু বেয়া কৰাতকৈ চিৰদিন মুৰ্খ হৈ ছকাটোৱে ভাল সেই কথা তেখেতক জনাবলৈ কাৰোবাৰ সাহয় হবনে । গ্ৰুপ থিয়ৰীৰ ক্লাছত উল্টা পুল্টাকৈ মলিকুল ঘুৰাই চাই চাৰৰ লগতে চবৰে খেলিমেলি লগাবলৈ যেন তেও আহিছে । লাহে লাহে দৃষ্টিগোচৰ হল মানুহদন লংকেশ্বৰৰ সেই দলংখনৰ সেইটো পাৰে (এইটো পাৰে মই) থাকে । এনেকৈয়ে লংকেশ্বৰৰ চকৰ পৰা দলঙলৈকে মোৰ মৰমৰ চাইকেলৰ ওপৰত বিশাল পুৰুষজনক লৈ যাওতে অংকুৰিত হৈছিল এটি আন্তৰিকতাৰ বীজ যিটো সাৰ পালীৰে পৰিপুষ্ট হবলৈ সময় লাগিছিল সম্পুৰ্ণ ৩ টা ষান্মাসিক । ক্ৰিকেট বলীয়া লৰাজন (মানুহজন) যে ইমান আন্তৰিক , ইমান ডাঙৰ অভিনেতা (জীৱন নাটৰ) ( বিন্দাছ দেখুওৱাবলৈ ) বুজিবলৈ যথেষ্ঠ দিন লাগিছিল ।
১ম চেমত নাজানো ইমান প্ৰেক্টিকেল কৰিও ১০৪ পালো ( লৱেষ্ট মাৰ্ক) কিন্ত ২য় চেমত তোমাৰ সংগত পৰি একো নকৰিলো । প্ৰিপেৰেচন বাৰ্ণাৰত বহাই ক্ৰিকেট খেলি থাকোতে ডি.কেডি ছাৰ আহি মোৰ ৰান্ধি থোৱা প্ৰডাক্ট খিনি চাই গৈছিল আৰু পাছদিনা ক্লাছত এটি সুন্দৰ মন্তব্য দিছিল । থেংকচ এ লট টু ইউ, কাৰণ ফাইনেল এক্সামত ঘৰৰ পৰা তুমি লিখি অনা কেলকুলেচন খিনি এক্সাম পেপাৰত লিখি ২য় চেমত ১২৪ পালো ।
কিন্ত তাৰ পাছত আহিল দা ডেঞ্জাৰাছ, এনজয়েবল, গৰজিয়াছ থাৰ্ড চেম ....
contd.................
এটি বিশাল দাবানল
প্ৰবল উত্তাপত তাৰ
নিমেশত যেন ছাৰখাৰ হব
সম্পুৰ্ণ জগত
কিন্ত নোৱাৰে যে গলাব এটি
মনুষ্য হৃদয়
জুইকুৰা কি আজি
উত্তাপ বিহীন ?
নে দুৰ্মুল্য সেই কঠিন হৃদয়
উত্তৰ নাই আজি দাবানলৰ হাতত
এটি বিমৰ্ষ হৃদয়
স্তব্ধ যেন আজি জীৱনৰ বিকাশ
সদাহাস্য মুখখনিত
অপ্ৰাপ্তিৰ বেদনাৰ
প্ৰচন্দ নাচোন
সকলো থাকিও যেন একো নাই জীৱনত
মাথো নিৰুদ্বেগ দেখুওৱাৰ
এটি অদম্য চেষ্টা
কিন্ত ঢাকি ৰাখিব পাৰিব জানো
নিৰলে চিঞৰি উঠা অন্তৰাত্মাৰ
সেই গভীৰ কান্দোন ..... ?
নীলাভ কোটৰ আৱৰণত নিজকে লুকুৱাই ৰখাৰ প্ৰচেষ্টাত নিমগ্ন এটি খোলা অন্তৰ , আমাৰ ডি.আৰ শব্দটো নামৰ পৰা সংযোজনৰ পৰা সাৰ্থকতালৈকে নিস্বাৰ্থ (?) ভাৱে আগবাঢ়ি অহা হাতখনিৰ আঙুলিত আৱদ্ধ এটি কলমৰ মুখেদি বাগৰি অহা শব্দশৃংখল , বিশৃংখল ভাৱে সজ্বিত হব ধৰিছে তোমাৰ মেমোখনিৰ মসৃণ পৃষ্ঠাত, বিনা আদেশত কাগজ খিনি নষ্ট কৰা কাৰণে মই ক্ষমাপ্ৰাৰ্থী ।
ৰসায়ণ পন্ডিতৰ দলত বহি আছিল সেই দিনা এক বৃহদাকাৰ পুৰুষ । নাকৰ ওপৰত মোতকৈও গধুৰ এচি শকত বিতচকু যাৰ ওজন সহিবলৈ যেন তেখেতৰ দেহাৰ সৃষ্টি , প্ৰথম দৃষ্টিত ভাৱিছিলো কিতাপ পঢ়ি চকু বেয়া কৰাতকৈ চিৰদিন মুৰ্খ হৈ ছকাটোৱে ভাল সেই কথা তেখেতক জনাবলৈ কাৰোবাৰ সাহয় হবনে । গ্ৰুপ থিয়ৰীৰ ক্লাছত উল্টা পুল্টাকৈ মলিকুল ঘুৰাই চাই চাৰৰ লগতে চবৰে খেলিমেলি লগাবলৈ যেন তেও আহিছে । লাহে লাহে দৃষ্টিগোচৰ হল মানুহদন লংকেশ্বৰৰ সেই দলংখনৰ সেইটো পাৰে (এইটো পাৰে মই) থাকে । এনেকৈয়ে লংকেশ্বৰৰ চকৰ পৰা দলঙলৈকে মোৰ মৰমৰ চাইকেলৰ ওপৰত বিশাল পুৰুষজনক লৈ যাওতে অংকুৰিত হৈছিল এটি আন্তৰিকতাৰ বীজ যিটো সাৰ পালীৰে পৰিপুষ্ট হবলৈ সময় লাগিছিল সম্পুৰ্ণ ৩ টা ষান্মাসিক । ক্ৰিকেট বলীয়া লৰাজন (মানুহজন) যে ইমান আন্তৰিক , ইমান ডাঙৰ অভিনেতা (জীৱন নাটৰ) ( বিন্দাছ দেখুওৱাবলৈ ) বুজিবলৈ যথেষ্ঠ দিন লাগিছিল ।
১ম চেমত নাজানো ইমান প্ৰেক্টিকেল কৰিও ১০৪ পালো ( লৱেষ্ট মাৰ্ক) কিন্ত ২য় চেমত তোমাৰ সংগত পৰি একো নকৰিলো । প্ৰিপেৰেচন বাৰ্ণাৰত বহাই ক্ৰিকেট খেলি থাকোতে ডি.কেডি ছাৰ আহি মোৰ ৰান্ধি থোৱা প্ৰডাক্ট খিনি চাই গৈছিল আৰু পাছদিনা ক্লাছত এটি সুন্দৰ মন্তব্য দিছিল । থেংকচ এ লট টু ইউ, কাৰণ ফাইনেল এক্সামত ঘৰৰ পৰা তুমি লিখি অনা কেলকুলেচন খিনি এক্সাম পেপাৰত লিখি ২য় চেমত ১২৪ পালো ।
কিন্ত তাৰ পাছত আহিল দা ডেঞ্জাৰাছ, এনজয়েবল, গৰজিয়াছ থাৰ্ড চেম ....
contd.................
No comments:
Post a Comment